Opis
Wystawa – przygotowana z okazji jubileuszu 30-lecia pracy artystycznej Andrzeja Kasprzaka – grafika, malarza, rzeźbiarza i poety (w 1988 r. ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie Wydział Grafiki w Katowicach, zdobywając dyplom z Medalem Rektora w pracowni grafiki komputerowej prof. Stanisława Kluski).
Tematyka podejmowana przez artystę niezmiennie akcentuje humanistyczną konwersację postaci; zrazu w grupach, a następnie pomiędzy parami bohaterów, skąpanych swoista „amor color” i naznaczonych estetyką cytatu. Początkowo autor wprowadza kompozycyjną, perspektywiczną trójwymiarowość, natomiast w późniejszych dziełach prym wiodą przenikające się płaskie plany. Portret, podkreślanie dyskursu figur, napisy, struktura planów i mieszane techniki (akwarela, tusz, gwasz, pastele, collage i inne) tematycznie spajają obrazy z grafikami Kasprzaka. Artysta „rzuca” na papier: słowo, matrycę i farbę – dzięki nim powstają poetyckie grafiki, obrazy i wiersze. Poprzez stosowanie jednego materiału i integrowanie technik wypracował spójną ikonografię wędrującą po kilku dziedzinach jego aktywności twórczej.
Grafiki, obrazy, rysunki-unikaty Kasprzaka cechuje nawarstwiająca się kompozycja. Są konsekwentne w potrzebie użycia różnych technik plastycznych, sposobów budowy narracji, nieprzypadkowej kompozycji i środków wyrazu. Artysta mistrzowsko i z ogromną plastyczną intuicją miesza kolaż, rysunek, malarstwo gwaszem czy akrylem z użyciem różnych technik graficznych (np. akwaforta, linoryt) w obrębie jednego dzieła. Do tego zawsze występują „porządkujące” kompozycje nerwowe grube linie lub delikatne kreski i powtórzenia formy. Krzyczące ekspresją kontrapunkty koloru, wydzielone obce przestrzenie w kompozycji, cytaty i aneksy tematyczne. To wszystko to najbardziej rozpoznawalne elementy warsztatu Artysty.
Artysta już od 3 dziesięcioleci samotnie i konsekwentnie żegluje przez pełne stylistycznych pokus morze sztuki. Zawsze poszukuje własnych dróg, własnych sposobów plastycznego wyrazu – możliwości wyrażenia swoich przemyśleń i emocji.
Patrząc przez pryzmat stylu grafik, obrazów i rysunków, postrzegamy Go jako współczesnego ekspresjonistę. Jego ekspresjonizm nie jest jednak rodzajem brutalnej ekspresji, ale bardziej poetycko-filozoficzną wersją. To jego osobisty, intymny, w pełni rozpoznawalny język narracji do „Drugiego Człowieka”. Artysta swoje obserwacje świata i przemyślenia miesza i filtruje w swojej „Duszy” w celu uzyskania właściwego tylko sobie (stroniącego od banału i przegadania) świata ludzkich uczuć.
Sztuka Kasprzaka jest osobista, emocjonalna, figuratywna, narracyjna, często autobiograficzna. Bazuje na bazie szeroko rozumianej ikonografii ludzkiego ciała. Transponuje zniekształcenie i brzydotę jako elementy piękna. Operuje metaforą i symbolem, kontrastem i powtórzeniem. Jest w niej uniwersalna i łatwa do odczytania (w mniemaniu i usilnych staraniach artysty) prawda o „Drugim Człowieku”. Kreowane narracje w grafikach, obrazach i rysunkach używają ludzkich uczuć i emocji jako motywu i „materiału” do dalszej plastycznej „obróbki”. Celem jest uzyskanie własnej prawdy, narysowanie własnego, „lepszego” obrazu świata.
Kasprzak często filozofuje, stara się podstawowe prawdy i ogólnie znane wartości zuniwersalizować – przedstawiona opowieść może wydarzyć się tu i teraz albo tam i kiedyś, sugeruje odbiorcy: sam dopowiedz resztę tej historii, znajdź swoją cząstkę życia, przypomnij sobie swoje uczucia. Sztuka tego Artysty w zauważalny sposób daje odczuć odbiorcy pewien rodzaj misyjności, tzn. potrzebę kroczenia o krok przed „Drugim Człowiekiem” i funkcjonowania jako „ludzki sejsmograf”. Wychwytywania i ilustrowania zmieniających się potrzeb, marzeń, tęsknot czy też lęków, skrzywień lub zagrożeń.
Grafiki, obrazy, rysunki-unikaty Kasprzaka cechuje nawarstwiająca się kompozycja. Są konsekwentne w potrzebie użycia różnych technik plastycznych, sposobów budowy narracji, nieprzypadkowej kompozycji i środków wyrazu. Artysta mistrzowsko i z ogromną plastyczną intuicją miesza kolaż, rysunek, malarstwo gwaszem czy akrylem z użyciem różnych technik graficznych (np. akwaforta, linoryt) w obrębie jednego dzieła. Do tego zawsze występują „porządkujące” kompozycje nerwowe grube linie lub delikatne kreski i powtórzenia formy. Krzyczące ekspresją kontrapunkty koloru, wydzielone obce przestrzenie w kompozycji, cytaty i aneksy tematyczne. To wszystko to najbardziej rozpoznawalne elementy warsztatu Artysty. Sztuka Andrzeja Kasprzaka nie funkcjonuje na zasadzie: ładne albo brzydkie. Nie można jednak przejść obok niej obojętnie.
