Nocny maraton (z)Grozy

W klimacie nadchodzącego Halloween (które niestety na dobre zagościło w naszej słowiańskiej świadomości) ENEMEF wyszedł naprzeciw naszym oczekiwaniom organizując Noc Grozy i Horrorór. Podczas dwudniowych pokazów próbowano straszyć nas zestawem następujących czterech filmów:

Wzgórza mają oczy - remake niemłodego już filmu Wesa Cravena. Pewna rodzina rozbija się na środku pustyni i zostaje zaatakowana przez grupę mutantów - kanibali. Nic więcej o fabule tego filmu powiedzieć nie można. Nie takie rzeczy już kręcono, więc ochoczo oczekiwałem kolejnego gore, przy którym nie raz i nie dwa można się uśmiechnąć. Niestety końcowy efekt przeszedł moje najszczersze oczekiwania. Ani to gore, ani to klimat. Półtorej godziny żenującego show najgorszej klasy. To nawet zabawne już nie było. Po seansie już nic mi nie jest straszne - rakotwórcza guma Turbo, Izabela Trojanowska w Klanie, gimnazjalistki na sali. Kiepsko ukazana mordownia popromiennych dziwadeł, które lubują się w surowym ludzkim mięsie, przy okazji molestując, kogo się da, sprawiła, że gorzej niż na Wzgórzach być nie może.

Demon: Historia prawdziwa - film o 180˚ inny od poprzednika. Historia toczy się w dużej mierze w XIX wieku, w posiadłości Bellów. Dom jest to nieszczęśliwy, gdyż nawiedzany przez brutalnego ducha, który uskutecznia chęć mordu na głowie rodziny oraz jednej z jego córek. Oczywiście zakończenie opowieści okaże się zaskakujące... i niezbyt mądre. Zwłaszcza, gdy podczas ostatnich minut powrócimy do czasów współczesnych. Reżyser Courtney Solomon próbował straszyć nas klimatycznie. Końcowym efektem jest coś/ ktoś/ zwierzątko/ inne straszydło, które co dwie minuty wyskakuje nagle z kąta. Po kwadransie staje się to tak monotonne, że już nie straszy, tylko nudzi. Jedna rzecz, na którą warto zwrócić uwagę - to tysięczna już rola Donalda Sutherlanda w nierozgarniętym quasi - horrorze. Wręcz zafascynować może karykaturalność filmografii tego aktora.

Silent Hill - już od pierwszych minut widać, że film to innej prominiencji, niż jego poprzednicy. Niesamowita muzyka, cudowne zdjęcia, obraz przesączony niesamowitym estetyzmem. A wszystko oparte na kultowej grze o tym samym tytule. Pewna matka poszukując córki zapuści się w fantasmagoryczne realia miasteczka Silent Hill, zniszczonego gigantycznym pożarem wiele lat temu. Mierząc się z zabójczą sektą zejdzie do jądra żywej Ciemności oraz jej popleczników. Owszem nie brzmi to mądrze. Mimo to - w filmie to nie razi. Spokojnie można poświęcić czas na delektowanie się poszczególnym sekwencjami, świetnie wizualnie dopracowanymi postaciami i schizofrenicznym klimatem sennego miasteczka. Pierwszy wyraźnie pozytywny aspekt tego Enemefu.

Omen - kolejny remake tej nocy. Pierwotna wersja z 1976 roku, to już klasyka. Film opowiada o małych chłopcu - Damienie Thornie adoptowanym przez bogatego dyplomatę. Z biegiem czasu, wraz z kolejnymi ofiarami, okazuje się, iż kilkulatek jest dzieckiem samego Lucyfera i zrobi wszystko, aby nikt nie stanął mu na drodze. Apokalipsa musi się rozpocząć. W pierwszej wersji, to właśnie Damien był pierwszoplanową postacią. Zagrany przez Harveya Stephensa młody Antychryst jest wręcz doskonały. Wiedział o tym zapewne reżyser Jon Moore. Miał chyba ambicje stworzenia filmu aspirującego do opowieści o złu w ogóle, wzmacniając je symboliką chrześcijańską. Tak naprawdę nowy Omen można oglądać, niczym film sensacyjny, z kilkoma mocniejszymi momentami. Lecz... mając taki pierwowzór za sobą, jest wręcz niemożliwe stworzenie godnego następcy. Zwłaszcza, że pewne uaktualnienia poczynione przez reżysera (symbolika Apokalipsy św. Jana odczytywana przez pryzmat zabójczych fal tsunami, WTC, konfliktu izraelsko - palestyńskiego) wyglądają śmiesznie.

Koniec końców - z ENEMEFu wyszedłem z mieszanymi uczuciami, dwa niezłe filmy, jeden bardzo słaby, jeden żałosny. Nie zmienia to faktu, że wielokrotnie, przy każdym z nich publika wyskoczyła z siedzeń. Czasem może bardziej ze śmiechu, niż strachu, ale to zawsze coś. Na koniec gorący apel. Kiedy nierozgarnięte dziewczynki/ chłopczyki deliberują przez połowę seansu, to watro im zwrócić uwagę. Nasz minister edukacji co chwila wymyśla jakąś głupotę, ja proponuję raz w miesiącu przymusową lekcję elementarnych zasad dobrego wychowania. Ten smutny apel do strasznych mieszczan niech zakończy wczorajszą Noc (z)Grozy. Spoczywajcie w pokoju!

Mariusz Skrzypek
(mariusz.skrzypek@dlastudenta.pl)