Serce

Sceniczna adaptacja XIX-wiecznej powieści włoskiego pisarza, Edmunda de Amicisa, a właściwie składających się na tę powieść opowiadań, to próba przekazania wyraźnie dydaktycznego przesłania książki w sposób, który pozwoli je zaakceptować współczesnemu młodemu odbiorcy. Bo prawdy zawarte w utworze – miłość, przyjaźń, szacunek, odwaga (również, a może przede wszystkim ta cywilna), poczucie honoru, sprawiedliwości i odpowiedzialności, wrażliwość na drugiego człowieka, patriotyzm – nic nie straciły na wartości; są ponadczasowe i warte przypominania.
  
Wyjątkowo istotna jest jednak tutaj forma, bo to ona sprawia, że owe prawdy, pozornie oczywiste i banalne, zyskują wymiar uniwersalny.
  
Fakt, że temat zaproponowany został przez Marcina Jarnuszkiewicza, który tworzy fascynujące spektakle autorskie o rozpoznawalnej poetyce, gwarantuje przedstawienie mocno poruszające wrażliwość widzów, pełne scenicznej magii, poezji, niedopowiedzeń.
  
Forma dziennika, prowadzonego przez cały rok szkolny przez głównego bohatera, trzecioklasistę Henryka, wzbogacona przez pouczające „opowiadania miesięczne” to na kartach książki mnóstwo przygód, epizodów, emocji. Adaptacja Jarnuszkiewicza to oszczędny i oczywiście bardzo subiektywny wybór z bogatego w zdarzenia utworu Amicisa, być może więc niejednemu z widzów zabraknie akurat tej historii, którą darzy szczególnym sentymentem. Wierzymy jednak, że tak pomyślana inscenizacja, rozgrywająca się w dwu przenikających się wzajemnie planach, aktorskim i lalkowym, oparta mocno na plastyce obrazu i sugestywnej muzyce uszlachetni powieściowe Serce, wydobywając z tej literatury wszystko, co w niej najważniejsze – uczucia.