Mateczka

Było to zimą 1943 roku. Schiller wystawił - oczywiście tajnie - swoją "Pastorałkę" i zaproszeni pojechali z Warszawy na miejsce podmiejskim "samowarkiem". Odbywało się to w klasztorze. Zakonnice prowadziły zakład dla niepełnoletnich przestępczyń, których wiele produkowało okupowane miasto - głównie prostytucja, kradzieże, a właściwie włóczęgostwo i bezdomność. Te dziewczęta matka przełożona powierzyła Schillerowi i dopomogła w zdobyciu materiałów na kostiumy. Postąpiła mądrze: i próby, i kilka przestawień "Pastorałki" stanowiły dla jej pupilek przeżycie, którego na pewno nigdy nie zapomniały, i kto wie, jak to wpłynęło później na ich losy. "Ona ma wejście wielkiej aktorki" - powiedział ktoś, kiedy wychodziliśmy z klasztornej kaplicy. Miał rację. Niezwykła ta matka przełożona. Trzeba jednak wiedzieć, że jej zrozumienie wychowawczej roli teatru i jej przyjaźń z Schillerem miały swoje przyczyny. Kiedyś, w czasach, które są już legendarne - w latach dwudziestych - była znakomitą aktorką. W historii polskiego teatru pozostała jako najlepszy Puk w "Śnie nocy letniej" Shakespeare'a. Żeby tak wchodziła do kaplicy, wyprostowana, wspaniała w powadze, z bielą habitu owijającą jej szyję - trzeba było tragicznego zdarzenia, o którym dużo pisały dzienniki paryskie, bo stało się to w Paryżu. Zabiła ze współczucia. Człowiek ten był nieuleczalnie chory. Sąd ją uniewinnił. Tak dawne to są czasy, tak straszliwymi sprawami od nas oddalone, że nie będzie plotkarstwem wymienić nazwisko:w życiu świeckim nazywała się Umińska.