Joanna d'Arc

Bohaterka średniowiecznej Francji, którą spalono na stosie w 1431, by w dwadzieścia cztery lata później zrehabilitować ją, a 1920 uznać za świętą, wydaje się bardzo odległą postacią... Wystarczy jednak prześledzić jej krótkie losy (żyła tylko 19 lat) – a dodajmy, że dzięki procesowi w Rouen to jeden z najlepiej udokumentowanych życiorysów ówczesnej Europy – by przekonać się, jak bardzo jest nam bliska.

Prosta wiejska dziewczyna, której gorąca wiara kazała podjąć się obrony Francji przed angielskim okupantem i doprowadzić do kanonizacji Karola VII – szczera, uczciwa i dziewczęco naiwna, choć równocześnie bardzo inteligentna – nie zdawała sobie sprawy, że uwikłano ją w sieć politycznych układów, że otaczał ją fałsz, głupota, zdrada i niegodziwość. Wykorzystana przez rządzące krajem elity i odtrącona, gdy tylko przestała już być potrzebna, do końca wierzyła w swoją misję, wierna ideałom, za które zginęła nie pozwoliwszy się złamać.

Jak wiele znajdziemy w tej historii sprzed wieków prawdy o dzisiejszych czasach, widz sam się zadziwi. I miejmy nadzieję, że się nad tą refleksją zatrzyma, bo ludzka podłość jest wciąż taka sama. To nic, że dziś nikt nie ginie na stosie. Człowieka zniszczyć można na wiele sposobów i czyni się to niezmiennie od wieków.

Spektakl rozgrywa się na żywym planie, ale wykorzystuje też środki teatru lalkowego. Reżyser i autor adaptacji, Karel Bro¾ek oparł się przede wszystkim na sztuce Anouilha „Skowronek”, lecz w tekście znalazły się również fragmenty utworów Schillera, Claudela i Showa, będące świadectwem nieprzerwanej obecności motywu Dziewicy Orleańskiej w europejskiej kulturze.