Położnice Szpitala św. Zofii

Akcja „Położnic szpitala św. Zofii” dzieje się na zatłoczonym oddziale położniczym. Ordynatorka oddziału doprowadziła swój szpital na sam szczyt rankingu „Rodzić po ludzku”. Wysokie notowania, dobre oceny i sprzyjające statystyki mają być furtką do wymarzonej przez ordynatorkę prywatyzacji szpitala. Wszystko jest zaplanowane, wymyślone i neoliberalny sukces jest na wyciągnięcie ręki. Plany ordynatorki krzyżuje wysłanniczka ministerstwa i kapitalizmu w jednym. Biały personel buntuje się i marzy o strajku. Do tego na oddział trafiają kłopotliwe położnice i ich bladzi z napięcia mężowie. Każda z par podobnie jak ordynatorka zaplanowała sobie przyszłość. Snują plany o życiu z nowo narodzonym dzieckiem. Każda z par reprezentuje inne poglądy i klasy społeczne. Niestety rodzące się dzieci nie spełniają oczekiwań planujących i pewnych siebie rodziców. Noworodki są obdarzone świadomością i krytycznym instynktem.

„Położnice...” to opowieść o pozornej możliwości zaplanowania rzeczywistości zgodnie ze swoim sumieniem i swoimi poglądami. Dziecko staje się testerem, papierkiem lakmusowym dla otaczającej je rzeczywistości. Konfrontacja klasy średniej, w najrozmaitszych jej odsłonach z nieuchronną realnością dziecka i niemożliwością jej pełnego kontrolowania staje się silnikiem wydarzeń, próbą postaw i koniecznością przedefiniowania obrazu rodziny. Służba zdrowia kontra emocje, prywatna służba zdrowia jako niemądra utopia. Publiczna służba zdrowia jako wiecznie niesprawny system. Dzieci jako przeciwnicy stylu życia. Gdzieś w szpitalu św. Zofii zaczynają się traumy, które będą towarzyszyć przez całe życie.