Ars Cameralis - tUnE-yArDs

„Samotnym ludziom zaszytym w spokojnych miejscach przydarzają się śmieszne rzeczy. Zaczynasz mówić do siebie. Rozszerzasz się na wszystkie strony, by wypełnić całą przestrzeń. Uświadamiasz sobie, że ty może znaczyć więcej niż jedna osoba”

tUnE-yArDs to amerykański projekt muzyczny kobiety-orkiestry – Merill Garbus. Urodzona w 1979 roku wokalistka dorastała w Nowym Jorku, później przeprowadziła się do Vermont, gdzie pracowała jako lalkarka w Sandglass Theater. Swoją karierę muzyczną zaczęła w zespole Sister Suvi – Nico Dann na perkusji, Patrick Gregoire na gitarze, a ona na ukulele. Później zaszyła się we wspomnianym spokojnym miejscu, na przybrzeżnej wysepce w stanie Massachusetts, pracując jako opiekunka do dzieci. Kilka miesięcy później jej pierwsza płyta, BiRd-BrAiNs, była już prawie gotowa. Garbus stworzyła ją zupełnie sama: do nagrania wystarczył jej dyktafon, do wydania – używana kaseta magnetofonowa. Ale kiedy „The Guardian” określił tUnE-yArDs odkryciem roku, trzeba było zacząć koncertować. Artystka nawiązała więc współpracę z Natem Brennerem, basistą, który towarzyszy jej podczas tras. Drugą płytę, w h o k i l l, nagrała już w Oakland. Wielkomiejskie życie w kalifornijskiej konurbacji odcisnęło piętno na twórczości Garbus. Jej osobiste, nieco ironiczne teksty składają się na kolaż obrazków z najbardziej nieoczywistych zakamarków miasta. Najnowsza płyta, Nikki Nack, to dzieło artystki dojrzałej i wyrazistej muzycznie. Choć wciąż skłonna do eksperymentów, Garbus znalazła swoją oryginalną formułę na styku energetycznego indie-rocka i ciepłego soulu. W kreatywny sposób splata ze sobą konwencje przyśpiewki ze szkolnego boiska (Water Fountain), elektryzującego punkrocka (Left Behind) czy kameralnego wokalu w stylu R&B (Wait for a Minute). Nieobliczalny, wielowymiarowy głos artystki z nawiązką uzupełnia oszczędne instrumentarium, w którym poza komputerem i gitarą basową usłyszeć można co najwyżej ukulele, saksofon oraz perkusję. Wrażenie robi dbałość o szczegóły i konsekwencja, zwłaszcza podczas koncertów, kiedy na pierwszy plan wychodzi autorskość procesu twórczego artystki.