Taj Mahal

Henry Saint Clair Fredericks, bo takie jest jego prawdziwe nazwisko, nie jest typowym bluesmanem i choćby już to  wyróżnia go pośród największych bluesowych legend. Blues był dla niego punktem wyjścia ; okazałsię dla Taja stylistyką zbyt wąską. Po ukończeniu rolniczych studiów, podjął dalszą naukę na Uniwersytecie w Massachusetts, studiując etno-muzykologię.

Poznał dzięki temu muzykę  z najdalszych zakątków świata. Chwilę później pozwoliło mu to na swobodne korzystanie z każdej stylistyki. Na jego płytach znajdziecie bardzo widoczne wpływy muzyki australijskich aborygenów, cajun, bluegrass, country, folk, soul, funky, reggae, rdzennej muzyki afrykańskiej, ale przede wszystkim znajdziecie tu bluesa. Jak powiedział – jest wiele odmian i stylów muzycznych, ale zawsze powinieneś mieć opokę, kamień węgielny na którym możesz to wszystko budować. Dla mnie najważniejszy zawsze będzie jednak blues. W jednym z wywiadów dla pisma Sounds powiedział coś bardzo znamiennego, ale też coś co bardzo łatwo pozwala słuchaczowi zidentyfikować muzyczną osobowość tego geniusza: Jestem Afrykanerem,
jestem też Jamajczykiem ale jestem też czarnym Amerykaninem. Nie sposób wymienić tu wszystkich muzyków z którymi Taj Mahal współpracował. Może nawet lepiej zabrzmi, kiedy napiszę, muzyków, którzy chcieli z nim współpracować. Był i jest muzycznym kameleonem i chyba to najbardziej fascynowało białych muzyków. Wszystko do czego przyłożył swoją rękę i swój talent było nacechowane bluesem. Jak pisałem wyżej Taj był jednak wyjątkiem pośród wszystkich największych. Nigdy nie zamykał się w bluesowych ramach. Nie był i nie jest bluesowym ortodoksem. Tak naprawdę najlepiej pasowałoby do jego twórczości określenie, które  narodziło się długo po tym, gdy on kapitalnie poruszał się w dowolnej, muzycznej formule nazwano to World Music.